Przyjaciel M

Wspomiałam kiedyś o nim, nigdy sie nie żaliłam, ale mam tego gościa serdecznie dość.

Wiem, to przyjaciel M i szanuję go ze względu na niego. Muszę nawet przyznać, że lubię go na swój sposób. Ma dość specyficzny sposób bycia, czasami aż nadto.
Pamiętam jak dziś nasze pierwsze spotkanie - dwa lata temu. Nie żebym byłam pamiętliwa. Gość który zobaczył mnie pierwszy raz zaczął się nabijać w jakiej to ja małej miejscowości pochodzę - jedyne 76tysięcy mieszkańców. On pochodzi z Babiaka - gmina posiada ponad 7 tysięcy mieszkańców. Taka subtelna różnica, tyle ,że on teraz mieszka w Poznaniu. I wstydzi się swojego pochodzenia. Uważam, że to jemu nie pozwala na to by wiecznie naśmiewać sie ze mnie i z mojego miasta.

Każde spotkanie z nimi ( z nim i jego żoną - bardzo fajną osobą ) kończy się jakąś sprzeczką między nami. Wiele jego przytyków puszczam mimo uszu- naprawdę staram się jak mogę. Wiele razy rozmawiałam o tym z M, ale on nie widzi problemu. Mówi, że Tomasz taki jest i powinnam sie przyzwyczaić. Jak mam się przyzwyczaić do kogoś kto jest dla mnie nie miły ??? na poczatku lipca pojechaliśmy z M w odwiedziny do nich, do nich na wieś. Na jego wieś rodzinną, do jego rodziców. Nie odzywałam się przez większą część spotkania, rozmawiałam z matką Tomasza, z jego żoną, ale Tomasza unikałam, by nie powodować spięć. Po powrocie do domu dowiedziałam się od M, że nie musiałam być taka obrażona i lekceważyć jego przyjaciela.

Tłumaczyłam , że nie chciałam się kłócić i tylko dlatego nie wdawałam się z T w dyskusje. Jak się wdam w dyskusję- to źle, jak milczałam - to jeszcze gorzej !!!

Sama nie wiem co robić. M nie rozumie o co mi chodzi. A ja uważam, że powinien porozmawiać z nim i nie pozwolić jemu by tak się zachowywał wobec mnie.
Tydzień temu znów bylismy na wsi u nich. Spotkanie skończyło się tym że w końcu nie wytrzymałam , wstałam i powiedziałam że pora sie zbierać. powodem było to, ze T zaczął ze mną dyskusje na temat kiedy powinniś myjechać do domu. On twierdził, że zostajemy na noc, że takie były ustalenia. Nie miałam ochoty prowadzić z nim dyskusji więc postanowiłam ją zakończyć i dlatego wstałam.

Przez dwa dni z M prowadziałam rozmowy na temat tego co się wydarzyło. Ta jego chęć dyskusji nie była jedynym powodem dla którego postanowiłam wracać do domu. Nie jestem w stanie wszystkiego tu opisać,ale przyznaję, że mam tej sytuacji serdecznie dość. Wczoraj M wrócił z Poznania i powiedział, że ani T ani jego żona nie widza problemu, a T przecież taki juz jest. Ja jestem taka jaka jestem i nie będę tolerować jego zachowania.

Bardzo się wczoraj zdenerwowałam i powiedziałam do M: "Albo w końcu coś z tym zrobisz i będziemy tam jeździć wspólnie , albo Ty też nie będziesz tam jeździł!"

Doszło do tego, że M sam tam pojechał. A ja nie zamierzam ich zapraszać do siebie. Więc sytuacja zrobiła się patowa. Pomyślałam sobie i powiedziałam o tym M jak sobie wyobraża sytuację w której zdecydujemy się na slub. Ja nie chcę go widzieć w tak ważnym dla mnie dniu - nie będzie psuł mi atmosfery, a wiem,że dla M jest on kimś ważnym. I jak odnaleść się w tej sytuacji???

Nie umiem przekonać mojego , że powinien wyraźnie postawić się T i nie pozwolic jemu tak sie odnosić do mnie. A może ja nie mam racji??? Sama juz nie wiem.....