terapia

Podjęłam decyzję o rozpoczęciu terapii.

Wczoraj byłam na pierwszym spotkaniu. Bardzo miła Pani, po przejściach i z dużym doświadczeniem. Z polecenia.

Zdecydowałam się, bo czasami nie radzę sobie z emocjami. Zwłaszcza w relacji z własnym dzieckiem. W sytuacji kiedy Elf mnie o coś prosi i ja się nie zgadzam wybucha złością, a ja wtedy zamiast uspokoić ją zaczynam krzyczeć. I tak sobie krzyczymy na siebie :(((( Smutne to bardzo. Staram się tak nie postępować, ale czasami nie daję rady. To jest jeden z powodów mojej decyzji.
Drugi, to emocje Elfa. Jej poczucie odrzucenia przez ojca bardzo mnie boli. Nie umiem sama sobie z tym poradzić, nie wiem już czasami jak z nią rozmawiać. Mam ochotę jej powiedzieć , ze ojciec to drań i łajdak ale wiem, ze tak nie można. Długo nie przyjmowałam do wiadomości, że tak się czuje, uważałam że jest wszystko ok, że moje dziecko "poznało" się na ojcu i wie że na niego nie można liczyć. Ale to nie prawda. Rzeczywistość jest inna. Ona go pragnie, potrzebuje, możliwe że tęskni za nim.

Dlatego podjęłam decyzję o terapii. Myślałam, ze wystarczy że sama tam pójdę. Okazuje się, że pani chce również porozmawiać z Elfem. Może dwa , może trzy spotkania. Jak będzie trzeba to i więcej. I ja również. Kocham moje dziecko bardzo i chcę by nie miała problemów w życiu dorosłym, by potrafiła dobrze wybrać, by nie pakowała się w związki z nieodpowiednimi mężczyznami. Chę by dojrzewała szczęśliwa i by w życiu dorosłym również była szczęśliwa. Chcę mieć szczęśliwy dom , by Elf dom pamiętała jako szczęśliwy dom, bez kłótni,krzyków ale pełen miłości , ciepła i zrozumienia. A ostatnio mam wrażenie, ze pobłądziłam, że życie mnie czasami przerosło.

Nie piszę o tym na dziennikach, bo nie chcę. Nie mam ochot na komentarze dziennikowe - niektóre "życzliwe. Bardzo trudno jest się przyznać błędów, do słabości......